εική

(Α εἰκῇ) επίρρ.

νεοελλ.

φρ. «εική και ως έτυχε» — εντελώς στην τύχη, χωρίς φροντίδα και προσοχή

αρχ.

1. χωρίς σχέδιο ή χωρίς σκοπό, τυχαία, επιπόλαια («εἰκῇ λέγεσθαι», «εἰκῇ πράττειν», «νήφων παρ' εἰκῇ λέγοντας» — διατηρώντας τη λογική του σκέψη ανάμεσα σε ανθρώπους που μιλούσαν επιπόλαια)

2. μάταια, άνευ λόγου

3. ελαφρά, μέτρια («ἀγγεῑα εἰκῇ πεπυρωμένα»).

[ΕΤΥΜΟΛ. Επιρρηματικός σχηματισμός με κατάληξη δοτικής (πρβλ. κομιδῄ, σπουδῄ) που προέρχεται από τ. *ε-(F)εκῄ και συνδέεται με τα εκών*, ένεκα*. Είναι εξίσου πιθ. να συνδέεται με το έοικα (πρβλ. ομηρ. εικοβολείν, εκηβόλος), άποψη που ενισχύεται από την ύπαρξη παράλληλων σημασιολογικά τύπων στην αρχ. Ινδική].